İkinci Dünya Savaşı bütün şiddetiyle sürüyordu. Çanakkale’nin her tarafı asker kaynıyordu. Her an bir saldırı endişesi yaşanıyordu. Geceleri karartma uygulanıyordu. Askerin ve halkın yiyecek ihtiyacını karşılamak üzere en küçük bir toprak parçası bile boş bırakılmıyor ve ekiliyordu.

Gözler ufukta bir düşman saldırını gözetliyordu. Bir uçak görülecek olsa hemen milliyeti, nereden nereye doğru uçtuğu ufuktan kayboluncaya kadar izleniyordu. Böyle bir ortamda askerler sürekli tatbikat ve eğitim yapıyordu. Çanakkaleli her gün asker sesiyle uyanıyordu. Bu öyle bir alışkanlık haline gelmişti ki, aradan yıllar geçtikten sonra bile askerlerin eğitim yaptıkları sırada söyledikleri veciz sözler herkesin hafızalarındaydı. Çanakkale’nin idaresi Vali Fehmi Vural’ın elindeydi. 1340 doğumluların ilk ve son yoklamaları 1943 yılı Şubat ayında yapılıyordu. Okuyanlar belge getirdiklerinde askerlikleri bir sonraki yıla bırakılıyordu. Hali vakti yerinde olan Çanakkaleliler Şevkat Yuvasına yardımda bulunuyordu. Avukat Davut Baykan, beş teneke zeytinyağı, iki canlı koyun yardımda bulunmuş ve öksüz çocukları sevindirmişti. Memurlara 23 Nisan Ulusal Egemenlik Bayramı’nda şeker ve un verilmesi büyük bir sevinç yaratmıştı. Yakında yağ da verileceği haberleri memurlar arasında söyleniyor ve memurların maişet hayatlarında büyük bir ferahlık yaratacağı dile getiriliyordu. İl Özel İdaresi ve belediye memurlarına da elbiselik kumaşların dağıtılacağı İçişleri Bakanlığı tarafından duyurulmuştu.

Çanakkale Sıhhat Müdürlüğü sağlık için “bitlerden kurtulmak savaşı” başlatmıştı. 1943 yılı Mayıs ayında Sağlık Bakanlığı Çanakkale şehir merkezinde Sıtma Mücadele Teşkilatı kurmuş ve hemen sivrisineklerle mücadele başlatmıştı. Şeker kontrolle dağıtılıyordu. Zira devlet, insanlar düzenli şekerli gıda almazlarsa “uyuz” olacaklarını biliyordu. O nedenle buna özen gösteriyordu. Bu sırada kesme şekerin kilosu 238 kuruş, toz şekerin fiyatı da 235 kuruştu. Bu sırada balıklar çok ve ucuzdu. 1943 yılı Mayıs ayında sardalye balığının kilosu 40 kuruş, mercan, çıpura, sinaritin kilosu 120 kuruş, karagözün kilosu da 80 kuruştu.   

Savaş ortamı olması ve hayat şartlarının zorluklarla dolu olmasına rağmen Çanakkale’de spora önem veriliyordu. Mayıs ayında beş hafta devam edecek olan bir bisiklet yarışı yapılacaktı. Bu yarışta iyi rekor elde edenler İstanbul-Edirne yolu üzerinde yapılacak Türkiye Bisiklet Yarışmalarına katılmaya hak kazanacaktı. Yine Mayıs ayında futbol maçları gerçekleştirilmişti. Binlerce halkın çevrelediği sahada önce Beden Terbiyesi Gençleri ile Askeri Takım maçı yapılmış ve maçı Beden Terbiyesi Gençleri kazanmıştı. Bu maçtan üç gün sonra da Beden Terbiyesi Gençleri ile Gelibolu Gençlik Kulübü takımları karşı karşıya gelmişti. Bu maçı da Beden Terbiyesi Gençleri kazanmıştı. Ayrıca Yaz mevsiminde deniz sporları yarışlarının yapılması planlanmıştı. 19 Mayıs Gençlik ve Spor Bayramı nedeniyle futbol karşılaşmaları yapılması için Çanakkale 1.Gençlik Kulübü’ne görev verilmişti.

1941 yılı şampiyonu Gençlerbirliği

19 Mayıs Gençlik ve Spor bayramı münasebetiyle Çanakkale 1.Gençlik Spor Kulübü ile Ortaokul Öğrencileri arasında bir futbol maçı yapılmış ve maçı Çanakkale 1.Gençlik kazanmıştı. Askeri birlikler de kendi aralarında futbol ve voleybol maçları yapmışlardı. Bu spor karşılaşmalarında amaç gençlerin canlı ve hareketli olmalarını sağlamaktı.

1 Temmuz Kabotaj Bayramı nedeniyle İstanbul’da yapılan deniz sporları yarışmalarında Çanakkale gençleri Marmara kürek şampiyonu oldular. Çanakkalelilerin “Arıburnu” ismini taşıyan kiki, dümenci Avni Kasapoğlu idaresinde diğer rakiplerine 50 metre fark atarak birinci gelmişti. Bu başarı başta Hamidiye kruvazörü olmak üzere mevcut bütün gemiler tarafından düdük çalınarak tebrik edilmişti. Beden Terbiyesi Genel Müdür Yardımcısı ünlü eğitimci Vildan Aşir yarış öncesi Çırağan Sarayı önünde karaya çekilmiş kikleri teftiş ederken Arıburnu kikinin boyansa ve temizliğine hayran kalmıştı.

8 Ağustos 1943 günü Pazar günü Eceabat Gençlik Kulübü ile Gelibolu Gençlik Kulübü takımları arasında Gelibolu’da bir maç yapılmıştı. Bütün Gelibolular bu maça büyük alaka göstermişti. Birinci yarı 1-1 sona ermişti. Bu maçı izleyen bir kişi maçın ikinci yarısını şöyle anlatmaktaydı: “Takımlar 2’nci haftayında müsavi şartlar altında müteyazin bir oyun manzarası verdikten sonra Ecelilerin fırsatları yakalamakta mahir olan pişkin oyuncuları tarafından yapılan son bir gol ile oyun 4-3 Ece takımının galibiyeti ile neticelenmiştir. Bu muvaffakiyetlerinden dolayı Ecelileri tebrik eder, şehrimizde de kıymet ve nezahetlerini çok yakından tanıdığımız Gelibolululara bu talihsizliği yakında yenecek muvaffakiyetler dileriz”

Bu maçtan bir hafta sonra 16 Ağustos’ta Gençlik Kulübü Takımı ile Askeri takım arasında bir futbol maçı yapıldı. Sahanın etrafı kalabalık bir seyirci kitlesi ile doluydu. Takımlar bir türlü isabetli şut atamıyorlardı. Gençlik Kulübü bütün çabalarına rağmen bir türlü gol çıkaramadı. Askeri takım giderek oyuna hâkim oldu. Daha iyi anlaşan Askeri Takım oyuncuları Gençlik Kulübü’nün aksayan beklerini atlatmayı başardılar ve ilk gollerini attılar. Bundan sonra kendisini toparlayan Gençlik Kulübü bir gol atarak beraberliği sağladı. İkinci yarı başa baş giderken Askeri Takım, son dakikalarda bir gol bularak maçı 2-1 kazandı. Maç çok sert oynanmasına rağmen, temiz ve kasıtsız geçti. Çanakkale’de spor kulüplerindeki futbolcular silâhaltında olduklarından lig maçları yapılamıyor, o nedenle ancak öğrenciler ve askeri takımlar arasında maçlar yapılabiliyordu.